Obrazek
czas trwania: 2 godz. 4 min.
gatunek: Thriller, Sci-Fi
premiera: 30 maja 2012
produkcja: USA

reżyseria : Ridley Scott

Obrazek

. . . . . . . . . . . . . . Noomi Rapace
. . . . . . . . . . . . . . Michael Fassbender
. . . . . . . . . . . . . . Charlize Theron
. . . . . . . . . . . . . . Idris Elba
. . . . . . . . . . . . . . Guy Pearce
. . . . . . . . . . . . . . Logan Marshall-Green
. . . . . . . . . . . . . . Sean Harris
. . . . . . . . . . . . . . Rafe Spall
. . . . . . . . . . . . . . Emun Elliott
. . . . . . . . . . . . . . Benedict Wong
. . . . . . . . . . . . . . Kate Dickie
. . . . . . . . . . . . . . Branwell Donaghey
. . . . . . . . . . . . . . Vladimir 'Furdo' Furdik
. . . . . . . . . . . . . . C.C. Smiff
. . . . . . . . . . . . . . Shane Steyn
. . . . . . . . . . . . . . Ian Whyte
. . . . . . . . . . . . . . John Lebar
. . . . . . . . . . . . . . ... i inni
Obrazek
Ridley Scott

ur: 30 listopad 1937 w: South Shields, Anglia, Wielka Brytania
Ridley Scott to reżyser, który dzięki realizacji tak doskonałych filmów jak Obcy Ósmy pasażer Nostromo oraz Łowca androidów zapewnił sobie trwałą i wysoką pozycję wśród twórców światowej kinematografii. Obrazy Scotta wyróżniają się ciekawymi i oryginalnymi zdjęciami a także niesamowitym nastrojem w kreowaniu którego artysta jest prawdziwym mistrzem. W dużej mierze umiejętność tą zawdzięcza swojemu wykształceniu, które oprócz edukacji filmowej obejmowało również grafikę malarstwo. Sw... ...czytaj dalej + filmografia reżysera
Oczekiwany z ogromnym zainteresowaniem najnowszy film Ridleya Scotta ("Robin Hood", "Królestwo niebieskie"), jego pierwszy film science fiction od czasu legendarnego "Łowcy androidów", którego akcja nawiązywać będzie do wątków słynnej serii o Obcym. W rolach głównych: niezapomniana Lisbeth Salander z trylogii "Millennium" Noomi Rapace i Michael Fassbender ("Bękarty wojny", "X-Men: Pierwsza klasa").
..
Obejrzałam Prometeusza. Obejrzałam napędzana wyjątkowo zgodnymi komentarzami podsłuchanymi u socjety naszego szanownego forum, że ... i jakoby... film jest ... słaby!.
Prawdę mówiąc, w owych podsłuchanych komentarzach wybitnych Dam naszego, oczywiście ekskluzywnego forum, padało określenie bardziej koprofagiczne, co przez wzgląd na elitarny charakter owych dam zastąpiłam eufemistycznym (w tym przypadku) słowem słaby. Może bardziej odnośnym było by słowo rzadki?.


No nic. Zdecydowanie zgodny komentarz dotyczący owego obrazu skłonił mnie do decyzji o obejrzenie filmu za wszelką cenę, potajemnie i z ukrycia. Zrealizowałam to przycupując bezszelestnie pod stolikiem, na którym piętrzyła się (obwisając po bokach malowniczo i szczelnie) sterta naszykowanych do prasowania kreacji wieczornych Adante.
Nie ma lepszej perspektywy dla oglądania dzieła o obcych na statku kosmicznym nad stolik zasnuty kieckami Adante. Tu i tam podróż w czasie. O ile jednak z ekranu obiecywano mi kurs na czasy przyszłe a nawet ostateczne, to fragment brokatowej spódnicy przykrywający mi ekran z lewej strony nieodparcie przenosił mnie w przełom XIX i XX stulecia przywołując klimat burdeli znad Tamizy.


Siłą woli odpędziłam kuszące nastroje miasta uciech ze straszącym szampańskie niebo stalowym phallusem kapitana Nemo i skupiłam się na Prometeuszu.
Na samym wstępie urzekły mnie zdjęcia! Cudne, tajemnicze, patetyczne i mokre. Prześlicznie i nieziemsko pan Dariusz Wolski potrafi fotografować wodę. Stałam się wzrokowo wniebowziętą. A jak jeszcze w tej ołowiowomokrej scenerii pojawił się on! Anioł! Stwórca i Demiurg! Pomnikowy jak byk koryncki (chodzi mi o jego moc antyczną w urodzie) to już nie tylko byłam w uniesieniu, ale nawet zapomniałam o tych potwarzach na temat aniołów jakoby były obojętne w okolicach pasa. Z takim popiersiem i torsem! Niemożliwe!


Eh, a potem było jeszcze lepiej. Naprawdę ten film da się oglądać. I furda tam, że coś nie klapi z logiką zachowań czy ludzkich działań. A skąd wiadomo jak w przyszłości dalekiej ludziska będą trybić? No skąd! Z Internetu?!

Najsilniejszą stroną filmu Prometeusz jest wizja. Wizja czyli obrazki. Znowu zachłysnę się urodą świata wykreowanego przez ekipę a sfilmowanego przez artystę - pana Dariusza Wolskiego. Wielkie dzięki.
Drugą siła są aktorzy. Właśnie aktorzy a nie postacie przez nich kreowane. Trzeba talentów Charlize Theron, Michaela Fassbendera, Noomi Rapace by w te ledwo naszkicowane i płaskie kukiełki tchnąć życie. Ogromne dużo talentu w stosunku do tego jak nie popisał się w tym względzie scenariusz. O Fassbenderze to pewnie będzie cały światek huczał, bo on rzeczywiście jest wyjątkowy, ale dla mnie zostanie Charlize, a właściwie boska Charlize tym razem grająca diabła od Prady ścigającego się z androidem o nadczłowieczość. I tylko Idris Elba, łobuzowaty kapitan statku może wiedzieć jak to jest z nią naprawdę. Niesamowity Luther z serialu kryminalnego, Iris Elba, w Prometeuszu noszący nazwisko Janek, też daje to co w nim jest najlepsze i trudno od niego oderwać oczy. Dowiedziałam się dlaczego nosi imię Janek. Otóż jest to Polak, który na Prometeuszu pracuje na czarno.


A jeszcze o Noomi Rapace. Ja ją niezwykle cenię i lubię i w tym filmie też (to znaczy trochę się miota). Ma jednak dużo do zagrania i to w różnych wymiarach emocjonalnych. I zawsze daje radę, ale dla mnie to "rozstrzelenie" jej po krańcowych tempach akcji sprawia, że zaczyna być męcząca. Ale jest świetna. Właściwie tylko o jedną rolę mam do niej pretensję. O Sherlocka Holmesa II gdzie się zachowuje jakby nie do końca wiedziała co gra. Może to kwestia bariery językowej bo chyba dopiero zaczynała w holywódzie. Dla mnie to w tym Sherlocku zagrała rolę "Zagubiona na planie filmowym". W Prometeuszu odważnie przyjmuje na siebie sporo i daje radę, choć dziwnym trafem najbardziej zapadła mi w pamięć doskonale odegrana przez nią scena rzygania do wiadra tuż po przebudzeniu się z międzygalaktycznej śpiączki.
Kojarzy mi się to z przeczytanymi kiedyś wspomnieniami z planu Ósmy pasażer Nostromo. Otóż, Ridley Scott lubił zaskakiwać na planie aktorów nie uprzedzając ich jakie efekty specjalne (i jak) zostaną na planie zrealizowane. W słynnej scenie wydostania się potwora z androida Kane`a na aktorów wytrysnęła maź złożona z autentycznej krwi i rzeźniczych

odpadów (kwestia oszczędności) tak, że nie musieli specjalnie się silić na zagranie obrzydzenia i przerażenia, a efekt był tak drastyczny, że Veronica Cartwright (nawigator Lamber) się zrzygała naturalnie. Może pan reżyser chciał sobie przypomnieć to swoje "zwycięstwo" nad ekipą i dogadał się Noomi.

Te dwa aspekty wizja i gra, sprawiają, że seans z Prometeuszem uważam za udany. Dostałam kawał solidnego, perfekcyjnie zrealizowanego thrillera kosmicznego z elementami horroru. A słabości scenariusza? A któż jest bez wad jak się sili na interpretację Tajemnicy! Ostatecznej Wiedzy?
Którą trzeba zaprezentować popcornożercom w celu odzyskania od nich niemałych funduszy w film zainwestowanych. I tak muszę przyznać, że filozofia, jaką reżyser przekazuje co do naszych kontaktów z gwiezdnymi stwórcami, jest wyjątkowo pesymistyczna. Daleka od zwyczajowego hepiendu Zdaje się uważać, że jesteśmy jako biologia planety ziemia odrzutem z taśmy fabryki robiącej ?światy?. Bublem. Tylko w skutek awarii owej fabryki nie zostaliśmy skasowani i istniejemy. Obudzony Byczoanioł natychmiast przystępuje do naprawienia tego błędu. Szczęśliwie ... ale nie powiem co dalej. No to ja z tym polemizować nie będę. Mam własną wizję tego zagadnienia, zresztą jedyną prawdziwą, a jak ktoś ma inną to się uśmiecham z wyrozumiałością. Pan Scott też może błądzić w tej kwestii. Ma prawo. A mnie jest miło, jak ktoś wysila mózgownicę by tworzyć alternatywne rozwiązania, choćby i błędne. Bo to wzbogaca kulturę i biblioteki.

Mnie zaś wzbogaca wizja Byczoaniołka z różanym bukietem DNA w jednej ręce i flaszką RNA Saint-Amour w drugiej - wkraczającego do mojej sypialni.
Obrazek
..

Obrazek

Czy androidy śnią o elektrycznych Obcych?
autor: Michał Walkiewicz (michalwalkiewicz) | źródło: filmweb

"Prometeusz" wylądował. Widzowie, którzy wznosili modły do porucznik Ellen Ripley, kolekcjonowali gadżety z wiadomej serii i ulokowali swoje nadzieje u Pana Boga na ganku, mogą spać spokojnie. Film Ridleya Scotta nie bezcześci legendy "Obcego". Choć fabuła i stylistyka nawiązują do arcydzieła science fiction, reżyser odcina się od niego zarówno w warstwie narracyjnej, jak i gatunkowej. I tak jak przypuszczaliśmy, to jego najlepszy film od lat - wakacyjny blockbuster z dreszczykiem i ambicjami, w których realizację żaden poczytalny scenarzysta chyba nie wierzył.


Utwór zaczyna się sceną zagłady życia i jego ponownych narodzin. Najpierw człekokształtna istota wypija tajemniczą czarną substancję, a potem w paroksyzmach drgawek rozkłada się na dnie rzeki, dając początek prostym jednokomórkowcom. To, co dla Malicka byłoby kinową epifanią, a dla Danikena "nudnym poniedziałkiem", dla Scotta jest przede wszystkim manifestacją wiary w kreacyjny żywioł kina. Ekranowy humanoid (a także otaczająca go bujna flora) wykreowany jest z taką dbałością o szczegóły i porusza się w tak naturalny sposób, że równie dobrze mógłby przez najbliższe dwie godziny zajadać wadowickie kremówki. To uczucie nie słabnie zresztą przez cały seans; dopieszczonego technicznie, niezrównanego pod względem scenografii, kostiumów, efektów specjalnych i concept designu "Prometeusza" zasilają estetyczne paradoksy: lokacje są jednocześnie ascetyczne i barokowe, kosmiczne skafandry skromne i bogate w detale, zaś sceny akcji - efektowne i kameralne zarazem.

W kosmogonii starego-nowego uniwersum Scotta czołowe miejsce zajmują Inżynierowie - rasa, która najprawdopodobniej podarowała życie (i ogień) człowiekowi. Na ich poszukiwania wyrusza tytułowym statkiem ekspedycja naukowa pod przewodnictwem Elizabeth Shaw (Noomi Rapace) i Charliego Hollowaya (Logan Marshall-Green). Ona trwa w katolickiej wierze mimo bezpłodności i pamięci o bolesnej śmierci ojca. On chce potwierdzić istnienie Inżynierów, żeby usankcjonować swoją niewiarę. Dopiero odkrycie, że ważniejsze od filozoficznych pytań jest ratowanie własnej skóry, zmieni ich stosunek do bogów i ludzi.


Zderzenie postaw Shaw i Hollowaya to jeden z wielu wątków, na które Scott nie ma pomysłu i w których z czasem pojawiają się dziury logiczne wielkości strusiego jaja. Podobnie jest zresztą z sensacyjną intrygą, skupioną wokół korporacyjnej harpii Meredith Vickers (Charlize Theron). Istotniejsze dla symbolicznego wymiaru fabuły wydają się wobec tego dwie inne postaci - zahartowany kapitan Janek (Idris Elba) i android David (Michael Fassbender). Ten pierwszy, z nieocenioną pomocą muzyki (kompozycje Marka Streitenfelda na "williamsową" nutę), kieruje uwagę widza na przygodowy rodowód opowieści - z małym akordeonem i w niechlujnym t-shircie przypomina kosmicznego kowboja, który w razie niebezpieczeństwa zakasa rękawy i bez gadania robi to, co należy. Ten drugi ma odsyłać do ulubionego dialogu, prowadzonego przez Scotta w jego trylogii sci-fi. Tego między człowiekiem i maszyną.

David ogląda "Lawrence'a z Arabii" - film o oficerze imperium brytyjskiego, który w interesie swojego mocarstwa zdobywa wpływy wśród Arabów. To nazbyt czytelna

metafora, ale reżyser z pomocą kapitalnego Fassbendera wyciąga z niej, ile może. W oscarowym filmie Davida Leana jest pamiętna scena triku z zapałką, którą główny bohater gasi między palcami. "Cała sztuka w tym, by zlekceważyć ból" - mówi. David uczy się tej frazy na pamięć, ale nie potrafi pojąć jej znaczenia, bo nie zna ani bólu fizycznego, ani bólu poświęcenia. Dąży do realizacji celów, które mu wdrukowano i jest w swoim dążeniu nieprzejednany. Nieprzypadkowo Scott każe mu dyskutować z Hollowayem, a w jednej ze scen stawia między nimi znak równości. Pytanie zadaje retoryczne, ale lepsze takie niż żadne: jak niebezpieczny potrafi być bezrefleksyjny, zafiksowany na celu "człowiek-maszyna" - ten, który beznamiętnie gasi palcami kolejne zapałki?

Powinowactwa z serią o Obcych szybko wychodzą na jaw, lecz autor trzyma je w ryzach i dba o autonomię historii. Znajdziemy tu "prototypy" znanych i kochanych monstrów, korytarze z koszmarów H.R.Gigera i podłużne "wazy" przywodzące na myśl skórzaste, obce jaja. Usłyszymy znajome linijki dialogów i pamiętne akordy grozy. Fani poczują się dopieszczeni, a nowi widzowie (są tacy?) nie będą mieli przykrego wrażenia waletowania w cudzych włościach. Otwierający furtkę do kolejnych części epilog jeszcze wyraźniej obrazuje zmianę profilu kina sci-fi a'la Ridley Scott. Filmowa parafraza słów Ripley z "Obcego" wydaje się z tak innej bajki, że równie dobrze mogliby ją wygłosić bohaterowie "Star Treka" albo "Transformers". Znak czasów?
Obrazek
..


Obrazek
OBRAZKI [ 1 ] [ 2 ] [ 3 ] [ 4 ] [ 5 ] [ 6 ] [ 7 ] [ 8 ] [ 9 ] [ 10 ] [ 11 ] [ 12 ] [ 13 ] [ 14 ] [ 15 ] [ 16 ]
 

KOMENTARZE