Obrazek

Emma Stone . . . Eugenia "Skeeter" Phelan
Viola Davis . . . Aibileen Clark
Bryce Dallas Howard . . . Hilly Holbrook
Octavia Spencer . . . Minny Jackson
Jessica Chastain . . . Celia Foote
Ahna O'Reilly . . . Elizabeth Leefolt
Allison Janney . . . Charlotte Phelan
Anna Camp . . . Jolene French
Eleanor Henry . . . Mae Mobley
Emma Henry . . . Mae Mobley
Chris Lowell . . . Stuart Whitworth
Cicely Tyson . . . Constantine Jefferson
Mike Vogel . . . Johnny Foote
Sissy Spacek . . . Missus Walters
Brian Kerwin . . . Robert Phelan
Wes Chatham . . . Carlton Phelan
Aunjanue Ellis . . . Yule Mae Davis
Ted Welch . . . William Holbrook
Shane McRae . . . Raleigh Leefolt
Roslyn Ruff . . . Pascagoula
Tarra Riggs . . . Gretchen
Leslie Jordan . . . Pan Blackly
Mary Steenburgen . . . Elain Stein
Tiffany Brouwer . . . Rebecca
Carol Sutton . . . Cora
Millicent Bolton . . . Callie
. . . i inni
Obrazek
Tate Taylor

ur w: Jackson, Missisipi, USA
amerykański aktor, scenarzysta, producent i reżyser filmowy.

Urodził się i wychowywał w Jackson, stolicy stanu Mississippi. Jest przyjacielem pisarki Kathryn Stockett. Poznali się jako dzieci w przedszkolu Covenant Presbyterian Church w Jackson.

Przez 15 lat pracował w Nowym Jorku i Los Angeles. W 2011 przeprowadził się na Wyolah Plantation w Mississippi.

Taylor zadebiutował jako reżyser filmów pełnometrażowych w Pretty Ugly People. Wyreżyserował też film Służące, będący ekranizacją powieści The H... ...czytaj dalej + filmografia reżysera
Czas: 2 godz. 26 min.


Lata 60. XX wieku. Początkująca dziennikarka spisuje historie czarnoskórych służących wywołując skandal wśród wyższych sfer.

gatunek: Dramat

produkcja: Indie, USA, Zjednoczone Emiraty Arabskie

premiera: 9 sierpnia 2011

reżyseria : Tate Taylor
scenariusz : Tate Taylor
na podstawie : Kathryn Stockett

muzyka : Thomas Newman
zdjęcia : Stephen Goldblatt
scenografia : Mark Ricker, Rena DeAngelo, Curt Beech
kostiumy : Sharen Davis




Obejrzałam Służące.
Film z 2011 roku w reżyserii Tate Taylor.
A potem wlazłam na pewne znane forum filmowe i poczytałam komenty.

Krótko to trwało bo były sztuk 5.
Za to "tonące w zachwycie".
Z komentów się dowiedziałam, że film jest "najlepszym filmem tego roku!".
I stało się smutno. Nie, żeby film był zły albo gorszy, ale najlepszy?! No to na dobrą sprawę mogłabym sobie odpuścić resztę produkcji w roku owym.

Co stanowiło o głównej zalecie filmu windującej go na tak wybitną pozycję? Otóż minimalizm sztuczek reżyserskich i aktorstwo. Jej! To aż tak źle w hamerykańskim przemyśle filmowym, że jak gra jak na aktora(kę) przystało to już wielkie halo? Może i tak skoro w przemysł wpuszcza się selerbrytów, od których wymaga się jedynie bycia - to sztuka odtwarzania postaci staje się bonusem nominacyjnym. No więc? ja się na to nie zgadzam!


Film, żeby na swą nazwę kandydował, musi mieć sensowną reżyserię, a zatrudnić powinien osoby które grać potrafią! Jak nie to do pilnowania parkingu (jak już muszą w przemyśle filmowym istnieć)

I tyle. Więc powyższe argumenty wartościujące film odpadają a w takim razie co zostaje? Otóż
Służące się ogląda. Nawet z zaciekawieniem. Tyle, że to zaciekawienie nie zostaje nigdy zaspokojone. I nie tylko chodzi o to, że film jest przewidywalny do bólu. W sumie to nie thriller więc suspens nie jest konieczny. Ale chodzi o to, że, o ile dość dobrze reżyserowi udaje się stworzyć pozory napięcia, "wejściowe warunki budowy napięcia sceny", o tyle absolutnie pieprzy puenty. Rozwleka i kończy je omalże zawsze tym samym ujęciem "nadętej cierpieniem twarzy o zamarłych w bólu oczach". Po n-tej takiej puencie przestałam na nie reagować a po n+1 - również reagować na "narastanie napięcia". Mój "pies Pawłowa" w końcu zrozumiał, że ślinienie się kości w misce nie daje i sobie odpuścił.


Drugi mój zarzut upatruję w scenariuszu. Nie czytałam "bezselerowej" ponoć książki stanowiącej jego kanwę, ale to, że scenariusz oparty jest na jakiejś większej stronicowo powieści to okiem gołym widać, gdyż wygląda jakby próbowano książkę właśnie opowiedzieć. Niektóre jej fragmenty dokładniej inne "po łebkach" tylko dla formalności. W dwóch przynajmniej momentach odczułam wyraźnie, że scenarzysta zastanawia się "co było dalej".
Tyle o niedostatkach.

Z powyższych wynurzeń mogło by się wydawać, że film mi się nie podobał. O nie, aż tak źle nie było.

Może trochę wynikło to wszystko co piszę z rozdrażnienia umieszczeniem ocen tak wysoko.
Film jest oglądalny! Przy odpowiednim nastawieniu może nawet wywołać wzruszenia (z tych głębszych). A i faktycznie poziom aktorstwa jest wysoki. Choć niektórym nie dano specjalnie szansy (jak Sissi Spacek). Niezwykle przyjemnie ogląda się Allison Janney, urocza jest Octavia Spencer. Dobrze grają "straszne gospodynie" tyle, że trochę ze skłonnością do pastiszu "amerykańskich żon". Może to jednak nie jest "przerysowany obraz"? Tego przecież nie wiem, bo jeszcze za żadnego Amerykanina nie wychodziłam.
Obrazek
OBRAZKI [ 1 ] [ 2 ] [ 3 ] [ 4 ] [ 5 ] [ 6 ] [ 7 ] [ 8 ] [ 9 ] [ 10 ] [ 11 ] [ 12 ] [ 13 ] [ 14 ] [ 15 ] [ 16 ] [ 17 ] [ 18 ] [ 19 ] [ 20 ] [ 21 ]
 

KOMENTARZE