Na przestrzeni 45 lat, W latach 1919 - 1964 stworzył zaledwie 14 filmów ale takie tytuły, jak Wampir, Napiętnowani, Dzień gniewu, Słowo czy Gertruda uznawane są za przełomowe w historii kina. Za arcydzieło uważa się powszechnie jego Męczeństwo Joanny D’Arc.
Pierwszy film nakręcił w Danii. By tworzyć następne wędrował przez Francję, Niemcy, Norwegię i Szwecji w poszukiwaniu funduszy i producentów, bo tylko kilka jego filmów osiągnęło sukces komercyjny. Większość nie przynosiła żadnych dochodów, choć na trwałe wpisywała się w historię kinematografii.



Bezkompromisowy konsekwentnie tworzył kino autorskie. Chciał, by jego obrazy wywoływały duchowe doznania. Wypracował własny rozpoznawalny język filmowy charakteryzujący się skrajną oszczędnością środków z minimalistyczną scenografią i ekspresyjną, niemal teatralną grą aktorów. W stosunku do swych dzieł był artystą totalnym. Obsesyjnie dbającym o każdy detal. Kadry filmu dopracowywał co do centymetra, słowa traktował z rezerwą.




Prawdopodobnie był najbardziej religijnym z twórców w historii kina i zarazem krytycznym wobec instytucji i konwencji, w których zamykana jest wiara. Niezrealizowanym marzeniem Dreyera był film o Jezusie.







Carl Theodor Dreyer urodził się w Kopenhadze, 3 lutego 1889 jako nieślubne dziecko służącej i jej pracodawcy, Jensa Christiana Torpa, duńskiego właściciela gruntów mieszkającego w Szwecji. Poród odbył się w tajemnicy a dziecko oddane do sierocińca. Matka Creyera, Josefine Nilsson, zmarła rok później 20 stycznia 1891 roku w wieku 35 lat po próbie przerwania kolejnej ciąży.

Po dwóch latach sierocińca dziecko skierowano do adopcji i trafiło do rodziny duńskiego drukarza Carla Theodora Dreyera, który dał mu swoje nazwisko i imiona. Przybrani rodzice zapewnili chłopcu dobre wykształcenie. Początkowo w szkole miejskiej w Nansensgade, później w prestiżowej i szanowanej prywatnej szkole Frederiksberg Realskole. Same jednak stosunki domowe nie były najlepsze, bo o ile Dreyer miał względnie poprawne stosunki z przybranym ojcem, problemem była apodyktyczna matka. Gdy to tylko stało się możliwe opuścił dom i nigdy do niego nie wrócił. Miał wtedy siedemnaście lat.




Zatrudnienie znalazł jako urzędnik w administracji miejskiej. Szybko z niej zrezygnował. Próbował jeszcze w firmie energetycznej i firmie telegraficznej. Praca biurowa nie zaspakajała jednak jego aspiracji.


Rzucił pracę biuralisty i wyjechał do Szwecji, być może w poszukiwaniu swych biologicznych rodziców. Odnalazł siostrę matki i wuja. Dowiedział się też o okolicznościach śmierci matki.
I to wszystko, bo z naturalną rodziną później się już nie kontaktował.

Pracował jako dziennikarz (od 1909 roku) pisząc dla Kopenhadzkich gazet (Berlingske Tidende i Riget).

Poznał też swoją przyszłą żonę, Ebbę Larsen z którą ożeni się 19 listopada 1911 roku. Jako dziennikarz specjalizował się w nowo powstałej dziedzinie lotnictwa. Sam brał lekcje latania a zbierając materiały do swych reportaży wykazywał się odwagą a nawet brawurą.

W 1912 roku rozpoczął współpracę z wielkim dziennikiem stołecznym Ekstra Bladet. Odpowiadał mu krytyczny stosunek czasopisma do współczesności. Na jej stronach prowadził rubrykę "Bohaterów naszych czasów", w której pod pseudonimem publikował cykle satyrycznych felietonów ośmieszających różne osobistości duńskiego życia publicznego. Jeden z wpisów poświęcił wielkiej już gwieździe kina Aście Nielsen, którą potraktował wyjątkowo złośliwie.


Kino zaczęło go wciągać. W jego artykułach przewija się coraz częściej postacie z przemysłu filmowego. Nic dziwnego zważywszy, że w tym okresie kino skandynawskie rozwija się wspaniale i jako nowa dziedzina kultury i jako przemysł. Sam próbuje swoich sił współtworząc trzy scenariusze dla małego studia, Skandinavisk-Russiske Handelshus.  Pierwszy, Córka piwowara (Bryggerens Datter) został zrealizowany przez Rasmusa Ottesena.


W rubryce "Bohaterów naszych czasów" nie mogło zabraknąć profilu Ole Olsena, szefa Nordisk Filmsl W tych latach firma Nordisk Films Kompagni dominowała w duńskim przemyśle filmowym i zarabiała na rynku zagranicznym (w tym Stanach Zjednoczonych, Francji, Wielkiej Brytanii i Niemczech). Dreyer zaoferował jej swoje usługi i od 1913 roku został pracownikiem. W tym samym roku urodziło się pierwsze z dwojga dzieci małżeństwa Dreyerów, Gunni Dreyer (1913-1990) .
Pierwsze dwa lata w firmie Nordisk pracował w niepełnym wymiarze godzin. Pisał scenariusze dla Augusta Bloma i Foresta Holgera-Madsena, współpracował przy montażu i układał napisy do wielu filmów. 23 filmy powstałe w latach 1912-1918, mają nazwisko Dreyer w spiskach scenarzystów. Niestety, prawie wszystkie z nich zostały utracone. Wiadomo też że napisał przynajmniej 17 oryginalnych scenariuszy, ale nie wiadomo, czy zostały sfilmowane.

Wreszcie przyszedł czas na samodzielnie realizowany film.


[ciąg dalszy . . . w trakcie pisania]