Student i aktorka.

Zemsta kochanki.

Młody zamożny Serb Kostic, bawiąc na studyach w Paryżu, zawiązał bliższe stosunki z panną Blanszetą Quonault, aktorką jednego z podmiejskich teatrów. Młoda para, kochająca się serdecznie i szczerze, spędziła mile w spólnem pożyciu trzy lata.

Przed kilku dniami Kostic poskładał wszystkie egzamina i uzyskał tytuł doktora praw. Przestała istnieć przyczyna dalszego pobytu w Paryżu, tembardziej, iż ojciec gwałtownie domagał się możliwie prędkiego powrotu syna do Belgradu. Ostatnia depesza ojca, utrzymana w tonie stanowczym rozstrzygnęła w końcu sprawę. Kostic, który dotychczas taił przed kochanką, iż wkrótce ją opuści — zdobył się na odwagę i oznajmił jej o swym wyjeździe.

Wiadomość ta spadła na zakochaną Blanszettę jak grom z jasnego nieba. Długie omdlenie, z którego ocucił ją dopiero zewezwany pośpiesznie lekarz i kilkogo-
dzinny spazm był jedyną jej odpowiedzią na tę straszną wiadomość.

Późno już w nocy, pozornie spokojniejsza usnęła. Kiedy nazajutrz do sypialnego pokoju młodych kochanków weszła posługaczka, stanęła na progu jak wryta: w poprzek łóżka, z krwawą raną na głowie, leżał trup Kostic’a, obok na ziemi, z przestrzeloną skronią wiła się w agonii Blanszetta.




Ilustrowany Kuryer Codzienny nr. 28 z 1 lutego 1911 roku